نامه بهروز جاوید تهرانی از زندان گوهر دشت و استمداد از ملت ايران

بهروز جاوید تهرانی كه در زندان گوهردشت كرج زندانی است، در نامه‌ای از ملت ایران استمداد طلبید.

نامه‌ی این زندانی سیاسی را « فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران» منتشر كرده و در زیر آن متذكر شده‌اند كه « بهروز جاوید تهرانی تنها زندانی بازمانده از قیام دانشجوئی ۱۸ تیر در سال ۱۳۷۸ در زندان است».


متن نامه‌ی وی چنین است:

به‌نام سعادت ملت ایران

امروز من از دست […] زندان مخوف رجایی شهر کرج، به مردم ایران پناه می‌برم.
مردم عزیز، [مسوولان زندان] این‌جا دیگر تمام مرزهای انسانی را زیر پا گذاشته‌اند.
دیگر هیچ راهی جز اعتصاب غذا و پناه بردن به شما را نمی‌شناسم.

امروز سه شنبه ۱۷ /۱/۱۳۸۸ خورشیدی با رفتار غیر انسانی مامورین سالن ملاقات با خواهر بنده دیگر صبر من لبریز گردید.
مامورین نه تنها مرا به‌شدت و به طرز توهین آمیزی بازرسی کرده و کوچک‌ترین تکه کاغذ حتی شماره تلفن را از من گرفتند همین کار را بطرز بسیار توهین آمیزتر با خواهر بنده کردند. مامورین سالن ملاقات آقایان اسلامی، احمدی، خسروی و خانم شهبازی )مسوولین سالن ملاقات) بدترین رفتاری را که می‌شد با خانواده بنده که برای ملاقات بنده آمده بودند اعمال داشتند. مسوولین سالن ملاقات برای لج‌بازی فقط ۳ دقیقه فرصت صحبت کردن به من دادند. خواهر من پس از یک ماه موفق شد از تهران به کرج آمده و فقط ۳ دقیقه با من حرف بزند. اعتراضات من و خانواده ام چیزی جز خشونت بیشتر را در پی نداشت البته این مساله از مدیریت و از مقامات بالای زندان دستور داده شده بود.

روزی که مرحوم حشمت ساران به طرز بسیار مشکوکی فوت کرد(به قتل رسید) مقامات حفاظت زندان از ما خواستند پیرامون این مطلب با هیچ کس صحبت نکنیم و به این موضوع دامن نزنیم و گرنه عواقب بسیار گسترده‌ای دامن‌گیرمون می‌گردد و همان‌گونه که همه شاهدید عکس این عمل را کردیم و از افشای جنایات آنان فروگزار نکردیم.

مردم عزیز ایران مدتهاست که دیگر به بیماریهای من در بهداری زندان رسیدگی نمی شود. بیماری‌هایی که بر اثر شکنجه‌های وزارت اطلاعات بر من عارض گردیده و بهداری زندان رجایی‌شهر از درمان آن‌چه ام.آر.آی و خروج از زندان نیاز است، خوداری می‌کند. بیماری‌هایی که بر اثر ضربه به پشت سر من و آسیب دیدگی مخچه اکنون ۵۰ در صد از بینایی من را از بین برده است.

مردم عزیز ایران امروز رییس سالن ملاقات در حضور خانواده‌ام گفت: «ضد انقلاب عوضی، تو را هم می فرستیم پیش رفیقت ساران». این حرف در حضور خانواده موجب شد خانواده‌ام بسیار نگران شوند. مردم عزیزاکنون من بعنوان یک زندانی سیاسی که از قیام ۱۸ تیر ۱۳۷۸ بیش از ۱۰ سال است که در زندان بسر می برم راهی بجز اعتصاب غذا برایم باقی مانده است؟

به همین منظور اعلام می کنم از امروز ۱۷ فروردین به مدت یک هفته به مسوولین زندان فرصت می دهم و پس از آن به اعتصاب غذا دست خواهم زد و تا مسئولین سالن ملاقات از خانواده بنده رسما عذر خواهی نکنند و دیگر زندان‌بانان زندان دست از رفتار حیوانی خود بر ندارند به اعتصاب غذای خود ادامه خواهم داد.

بهروز جاوید تهرانی
۱۷ فروردین ۱۳۸۸


برگرفته از: خبرنامه امیرکبیر